Jack the Ripper

Voor de mens, waren er organismen. Voor het organisme, was er natuur. Voor de natuur, was er het ontstaan van de wereld en voor dit, … was ik er. Je ergste nachtmerrie. Het mysterie gehuld in de duisternis. Ik sluip rond in de nacht en bezorg je je ergste angst. Ik zorg voor de duivelse gedachten die in je hoofd zitten en het gevoel dat je krijg wanneer je alleen in je bed ligt zonder iemand rond je heen. Het monster dat onder je kind zijn bed ligt, het hand dat je arm vastgrijpt in je slaap, wanneer je opeens wakker wordt en dat je denkt dat het een droom is. Begin je al te begrijpen wie ik ben? De nacht is mijn territorium en als je denkt dat ik even ben verdwenen, ben ik er weer…

Het is ondertussen twee maanden geleden sinds ik de trailer op mijn facebook pagina heb geplaatst over het boek Fear (Angst). Het is een verhaal dat zich afspeelt in het verleden en de toekomst, waar een brug ontstaat tussen twee werelden. Terwijl ik samen met mijn partner ons huisje klaarmaak op de komst van onze 3de zoon in oktober, heb ik nog ergens de tijd gevonden om van het idee een tijdlijn te creëren en de eerste drafts op papier te zetten. Hieronder vind je alvast de proloog van het boek. Ik hoop natuurlijk je nieuwsgierigheid aan te spreken. :)

Veel leesplezier.

Dennis

1887

Het Aardrijk, Victoriaans Londen. Het was 1887 en we stonden aan het begin van de tweede industriële revolutie. Het wormgat achter me, had zich zonet gesloten en alles wat ik zag, leek me te verwonderen. De steeg waarin ik terecht was gekomen, was vuil en rook naar verrotte vis. Dit had het tijdperk van glorie moeten zijn, maar deze geur was onfeilbaar. Dit was het begin van een tijdperk waarin alles begon voor de echte technologische ontwikkelingen op deze Aardelijke samenleving. Op dit moment zag ik voor het eerst echte verandering, wat ik bij andere beschavingen ook had gezien. Het leven begon een keerpunt te bereiken en dat was wat wij noemen de Precortexiale Maxilimum.

Terwijl ik verder de steeg uitliep en op het voetpad terechtkwam, liepen enkele vrouwen in prachtige jurken me voorbij. Aan de overkant van de straat stond een klein zes jarig jongetje de krant van vandaag te verkopen voor one penny. De straten leken zich te vullen met een rijke gemeenschap die de arme klasse de goot in leek te duwen. Het verschil was groot; mannen en vrouwen met prachtige kanten kledij, sierknopen op hun overjassen en hoge hoeden tegenover de jonge knapen die rondliepen met oude vodden rond hun lichaam en een tweed cap op hun hoofd. In het midden van de straat reden sierlijke koetsen voorbij die werden verder getrokken door gespierde paarden. Omdat ik me graag inleefde in hun wereld, knipte ik met mijn vingers, zodat ik de kledij droeg van het tijdperk waarin ik me bevond. Niet dat ze me konden zien, maar dat was één van de behaaglijke zaken die ik me kon veroorloven om mijn bestaan een betekenis te geven in hun wereld. Ik draaide mezelf even naar het etalageraam en bekeek de kledij. Dit zag er perfect uit, een hoge hoed, een wit hemd met een hoge kraag waarop ik een gotisch zwarte lange jas droeg. Een lichte trilling rond mijn linkerarm trok mijn aandacht. Het kompas rond mijn arm gaf me de richting aan waar ik naartoe moest. Het speciaal ontworpen mechanisme dat aangaf wanneer ik de volgende angst moest doorgeven gaf met een rode pijl de richting aan. De volgende moest hier ergens in de buurt zijn. Toen viel het me op; een schim met een puntige kap over zijn hoofd, wat leek op een man, verplaatste zich sneller door de menigte over het voetpad aan de overkant van de weg. Het kompas trilde sneller, de pijl lichtte op en ik zette de achtervolging in. Terwijl de man zich onbewust was van zijn omgeving, maar zich perfect leek te oriënteren, duwde hij zichzelf tussen de mensen door. Hij had iets in de gaten en het duurde even tot ik zag wat het was. Het was een vrouw die enkele meters voor hem uitliep. Ze had het niet in de gaten en dit was het moment, waarop ik in actie trad. Ik sloot mijn ogen en concentreerde me. Om haar te overvallen met de kleine sprankeling angst, gebruikte ik telekinetische overdracht. Menselijke wezens zijn prachtige exemplaren van vessels, het zijn vleesbrokken die gecontroleerd kunnen worden zonder dat het zelf doorhebben. Van het ene lichaam naar het andere, maakte ik een sprong tot ik de vrouw vlak voor me zag wandelen. Ik stak het hand van wat een vrouw bleek te zijn uit en met een enkele aanraking, gaf ik de stof in haar hersenen de opdracht om angst aan te spreken. Het zijn enkele luttele seconden voor ze beseffen wat er gebeurd. Ze draaide zich om in een ruk en keek de man aan, die dichter en dichter naar haar toe leek te komen, waardoor ze het steegje links van haar insloeg en achter zich bleef kijken. Hij bleef haar achtervolgen en haalde een klein precisiemes uit zijn zak. Het kompas bleef trillen, wat wilde zeggen dat ik meer angst moest geven. Ik concentreerde me harder en verdween in een mist van witte rook en verscheen opnieuw in de steeg. De vrouw kwam recht op me afgelopen en rende dwars door me heen. Op dat moment nam ik een diepe hap lucht en voelde haar hart sneller en sneller slaan. De bloedstroom baande zich een weg door haar aorta en ik voelde de angst die ik moest grijpen. Ze was nu verbonden met me. Als één krachtige dunne lijn kon ik nu haar gevoelens versterken. Je zult je nu ongetwijfeld de vraag stellen? Was ik degene op het moment dat jij zo bang was. Inderdaad, dat was ik zonder twijfel. Je ergste angst dat je ooit hebt gevoeld, stond ik naast je, je angsten te voeden, zodat ik je gevoelens kon oogsten. De vrouw nam de steeg naar rechts die doodliep op een houten schutting. Ze merkte op dat ze geen kant meer uit kon. Nu was het ogenblik dat ik haar liet gillen. De man bewoog zich dichterbij en hield het lemmet op hoogte van haar hals terwijl hij naar haar handen greep. Ze probeerde om hulp te roepen, maar ze leek niet meer in staat om te schreeuwen. De angst in haar lichaam had de controle overgenomen en had haar stem geblokkeerd. Op dit moment duwde de man het mes tegen de keel van de vrouw en sprak de woorden; ‘Aangenaam, Jack the Ripper, vuile hoer.’

Ik besefte dat ik op een plaats delict was gestuit, een plaats die de stervelingen een moord noemden. Van the Ripper had ik al eerder gehoord, maar ik had nooit echt begrepen wat hij vertegenwoordigde. Het was duidelijk dat hij een massamoordenaar was, verantwoordelijk voor de gruwelijke dood van vele vrouwen in Londen.

Opeens voelde ik een hevige pijn in mijn borst, een pijn die ik nog nooit eerder had gevoeld. Mijn werk was hier nog niet voorbij, dat was onmogelijk. Ik keek op mijn kompas en zag dat het in alle richtingen draaide en alle kleuren kreeg. Wat was er aan de hand? De pijn werd heviger. Jack de Ripper keek over zijn schouder, liet de vrouw los en keek mijn richting uit. Hij keek me geamuseerd aan, maar toen verschoven zijn ogen opnieuw naar de vrouw. Kon hij mij zien? Neen, dit was uitgesloten. Achter me leek een wormgat te openen en zodra ik opnieuw een zware pijn door mijn borst voelde gaan, lichtten mijn ogen fel oranje op. In een ruk keerde hij haar de rug toe. Ik probeerde alle angst die ik van de vrouw had verzameld over te brengen op hem, alleen leek het niet te werken. Jack de Ripper kwam op me afgelopen. Hij zag me wel degelijk. Dit kon niet gebeuren, dit mocht niet gebeuren. De vrouw moest vermoord worden om de balans van de tijd niet te verstoren. Deze ontwikkeling had zich nog nooit voorgedaan. Het wormgat trok me harder en harder naar zich toe en voor ik het wist, werd elke vezel in mijn lichaam uit elkaar getrokken; weggehaald uit deze realiteit.

Timeo had geen tijd om te verwerken wat er gebeurde of zelfs wat de gevolgen van deze ontwikkeling zouden zijn. Hij kon alleen maar toekijken hoe hij door het wormgat werd getrokken, terwijl hij op onverklaarbare wijze een band voelde met Jack the Ripper, beiden op reis naar de oneindigheidsdimensie.